Płaczę

Seri · Widmo

Napisałam ten wiersz po jednej z rozmów z Seirą

***

„Płaczę!
Tak łatwo i szybko.
Płaczę!
Pierwszy raz od tak dawna.
Płaczę!
Już za ciężko mi.
Staram się pomóc,
ale sama już nie daję rady.
Płaczę!
Dlaczego?
Nie wiem.
Bo mi zależy,
bo martwię się.
Płaczę!
Ale już nie mam czym,
łzy skończyły się.
Płaczę!
I już lepiej mi.
Płaczę!
Teraz mogę pomóc ci.”

***

Megana · Widmo

Ojej. Seri, to takie... hm... dziecinne, po prostu. To "się" na końcu zdań. Także "mi". Brzmi fatalnie.
Co do treści....

Płaczę!
Dlaczego?
Nie wiem.
Bo mi zależy,
bo martwię się.

No to albo nie wiesz, dlaczego płaczesz, albo płaczesz, bo się czymś martwisz. Nawiasem mówiąc, to bardzo pospolity powód do płaczu, zazwyczaj płaczemy bo się martwimy/smucimy/cieszymy - niepotrzebne skreślić.

Już za ciężko mi.
Staram się pomóc,
ale sama już nie daję rady.

Stylistyczny koszmarek. Na dodatek niczego nam nie wyjaśniasz. W ogóle w całym wierszu niczego nie wyjaśniasz. Ot, najwyraźniej masz mały atak histerii. Na koniec niby łzy Ci się kończą, ale płaczesz dalej i już Ci lepiej i za chwilę dzielnie zaczniesz zbawiać świat, pomagając potrzebującym, cokolwiek by to nie znaczyło.
Ufff, miejmy już to za sobą.....