Coś o człowieku.

Michi · Widmo

Dwa wiersze napisane w czasie, kiedy ludzie bardzo mnie zawiedli.

<b> 'Człowieczeństwo' </b>

Dzisiaj w ludziach ginie człowiek,
A więc drodzy empatycy,
Czas zamknięcia naszych powiek.
Drodzy uczuć niewolnicy,
Materializm zacząć czas.
Wokół sami lunatycy,
Więc i my odejdźmy w sen.
Ktoś narzeka, a ktoś krzyczy,
Co to dziś obchodzi Cię?
Na to przecież nikt nie patrzy.

Co zabija ludzką godność?
Tacy ludzie, jak od dzisiaj my.

<b> 'Znieczulica' </b>

Oto drobne, blade lica,
Których nie zabiła zima,
Ale ludzka znieczulica.
Święty obrazek w dłoni trzyma,
Mimo, że jej bóg,
Dawno już zapomniał o niej.

Puste, szare, martwe oczy,
Ciągle patrzą tak naiwnie w niebo,
Myśląc, że szczęściem ją uraczy.

Człowieczeństwa potrzebo,
Czemuś ludzi opuściła?

Panna Ironia · Gość

Czemu to jest bez komentarza? Zdecydowanie na niego zasługuje.
Człowieczeństwo : Ten mi się zdecydowanie bardziej podoba. Nawet widać jakieś rymy. Jest taki... prawdziwy. A ostatnie dwa wersy zabijają.
Znieczulica : I znowu najlepszy jest koniec. Tu nie chodzi o śmierć ciała, raczej duszy.

Bashrai · Widmo

Oba naprawdę bardzo dobre, ale bardziej spodobał mi się wiersz "Znieczulica". Przywiódł mi na myśl inny wiersz poety romantyzmu, oczywiście ani autora ani wiersza sobie nie przypomnę. Ważne, że klimatem i stylem oba wiersze bardzo podobne i oddziałują w sposób znaczący na psychikę. Znieczulica to coś, co mnie osobiście przeraża i przytłacza.

Pozdrawiam
B.